การรอคอย อย่างอดทนและมั่นคง จะให้ผลตอบแทนเสมอ

เรื่องนี้คือ ภาพของรอยต่อแห่งอดีตกับปัจจุบัน
ที่ทำให้ผมรู้สึกถึงความจริงของประโยคที่ว่า

"การรอคอย อย่างอดทนและมั่นคง จะให้ผลตอบแทนเสมอ(พร้อมดอกเบี้ยจนคุณขาดไม่ถึง)"

ผมและเธอได้เรียนที่เดียวกันเมื่อ 3 ปี ที่แล้ว
เธอน่ารักมาก ผมเลยแอบชอบเธอ
แต่ตอนนั้นเธอมีแฟนอยู่แล้ว
ทำให้ผมก็ได้แต่เก็บความรู้สึกเอาไว้ ไม่กล้าบอกให้ใครรู้
จนเราต้องจากกันเพราะเรียนจบ เธอเรียนต่อที่เดิม แต่ผมต้องย้ายไปเรียนอีกที่หนึ่งโดยที่เธอยังไม่เคยรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่
ทำให้ผมไม่ได้เจอและไม่ได้ติดต่อเธออีกเลย แต่ผมก็ยังคิดถึงเธออยู่เสมอๆ
ตอนที่เราไม่ได้เจอกับผมก็ไปจีบผู้หญิงหลายคน แต่พอจะคบกันทีไรผมก็หนีไปเองทุกครั้ง
เพราะผมคิดถึงเธอ ผมเห็นหน้าผู้หญิงคนอื่นแล้วมักจะคิดถึงเธอ อยากเห็นคนที่อยู่ข้างผมเป็นเธอ
ผมไม่อยากเห็นใครเป็นตัวแทนของเธอ ผมอยากมีเธอคนเดียว

แต่แล้ววันวันหนึ่ง เหตุการไม่ขาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อ ประมาณ 6 เดือนก่อน
เพื่อนเก่าผมคนหนึ่ง ก็Add อีเมลล์ MSN ของผมมา
ซึ่งเพื่อนผมคนนี้เป็นเพื่อนสนิทกับเธอ
ผมจึงไม่รีรอที่จะถามถึงเธอ เพื่อนผมคนนี้จึงมีความคิดที่จะนัดรวมเพื่อนเก่า
ทำให้ช่วงนั้นผมได้โทรติดต่อกับเพื่อนเก่าๆหลายคน
และในช่วงเตรียมรวมเพื่อนนั้นตอนกลางคืนเพื่อนเก่าๆก็จะโทรคุยกันแบบประชุมสาย
และนั้นก็เป็นครั้งแรก ในรอบหลายปี ที่ผมได้ยินเสียงเธอ ผมดีใจมาก
แต่ตอนนั้นเธอก็มีแฟนอยู่แล้ว

พอวันที่เรานัดกันไว้มาถึง เพื่อนๆนัดกันไว้ 8.00น. ณ โรงเรียนเก่าของพวกเรา
ผมก็เลยไปรอทุกคนตั้งแต่ 7.30น. เพื่อจะได้เจอเพื่อนเป็นคนแรก แต่แล้ววันนั้น
เพื่อนคนแรกที่มาตามนัด ก็มาตอน 10.00น. เข้าไปแล้ว แล้วคนที่สองก็ตามมา เกือบเที่ยง
แต่เธอก็ไม่ได้มาเพื่อนผมบอกว่า เธอไปหาหมอ ตามนัด
ผมก็เลยไม่ได้เจอเธอ แต่นั้นก็ดีแล้วสำหรับผม ที่ได้รู้สึกมีความหวังในการรอ
เพราะ ตลอดเวลาผมรอแบบไม่มีความหวังเลย แต่วันนี้ผมได้หวังว่าผมจะได้เจอเธอ

หลังจากวันนั้น เวลาก็ผ่านไปจนปิดเทอมอีกครั้ง
ในวันธรรมดาๆ วันหนึ่ง มีเสียโทรศัพท์ ดังขึ้น พร้อมกับเบอร์แปลกๆ
ผมก็รับแล้วพูดว่า " สวัสดีครับ " เสียงที่ตอบกลับมา คือเสียงของเธอแน่นอน ผมแทบช็อค
แต่ผมก็ขอถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่า"ใครอ่ะ" เธอบอก็บอกว่า "จำไม่ได้หรอ"
แล้วก็แนะนำตัวอีกครั้ง

ผมได้คุยกับเธอพอสมควรในวันนั้น
วันนั้นผมมีความสุขมาก ผมตื่นเต้นจนนอนไม่หลับไปตั้งหลายวัน

หลังจากวันนั้น
ผมก็โทรไปหาเธอเรื่อยๆ ค่อยๆคุยไป
จนผมคิดว่า ผมคงต้องบอกให้เธอรู้แล้ว ไม่ว่ามันจะเป็นตายร้ายดียังไง
ผมกลัวว่า ถ้าผมมัวไม่กล้าอยู่เกิดวันรุ่งขึ้นผมตายไป ผมจะไม่มีโอกาสอีกเลย
ผมจึงตัดสินใจบอกเธอไป ว่า
"ผมชอบเธอมานานแล้ว ตั้งแต่เราเรียนด้วยกัน"
เธอก็รับฟังและไม่ได้ ด่าว่าอะไรผม
ตอนนั้นผมแค่บอกไปว่า ผมรู้สึกยังไงแต่ยังไม่ได้ขอเป็นแฟน

ผมก็โทรหาเธอเรื่อยๆ คุยกันไป จนวันนึ่ง
วันนั้นเป็นวันลอยกระทง วันนั้นผมก็ขอเธอเป็นแฟน
เธอก็ตอบตกลง
ผมดีใจมากกกก วันนั้นเป็นวันที่มีความสุขที่สุดของผมเลยก็ว่าได้

ใครจะคิดว่า คนที่เป็นเพื่อนเราเมื่อหลายปีก่อน แล้วเราก็แอบชอบเธอ แต่เราไม่กล้าบอก และวันนึงเราจากกันไป แล้วในวันนี้เราได้มาเจอกัน
และเป็นแฟนกัน

ผมคิดถูกแล้วที่ ผมเลือกที่จะคิดถึงและรอคอยวันที่จะเจอเธอ แทนการที่ ผมจะลืมเธอ

ขอบคุณที่รักกัน

copyright© by Singhanat Rerng-Osot